Om de outreach te evalueren hebben we een aantal dagen op het eiland Koh Samet doorgebracht. Op een aantal teammeetings na, hadden we vrij en konden we heerlijk in de oceaan zwemmen!
Onze laatste twee dagen in Thailand hebben we in Bangkok doorgebracht. Hier hebben we onze vertaalster Pang en onze contactpersoon Sophia weer ontmoet.
Verse ananassen uit Chiang Rai van pastor Rangsee en Shuzee lagen voor ons klaar in Bangkok
Na een lange busrit zuidwaarts zijn we aangekomen in de kustplaats Pattaya. Was Pattaya eind jaren zestig nog een klein vissersdorpje, tegenwoordig staat het bekend als de seksstad van Azië. Jaarlijks bezoeken zo'n 2 miljoen toeristen deze stad vanwege de mooie stranden, luxe hotels en het bruisende nachtleven. Meisjes uit heel Thailand komen hier om in de bars te werken en in de hoop een buitenlandse man te vinden die haar en haar familie financieel kan onderhouden... In Pattaya hebben we opnieuw aan verschillende ministries deelgenomen:
- Our Fathers Home: hier wonen kinderen voor wie het wegens omstandigheden niet mogelijk is bij hun eigen familie te verblijven. In Our Fathers Home verblijven zo'n 25 kinderen van 0 tot 12 jaar. We hebben hier kinderprogramma's gegeven en allerlei praktisch werk gedaan.
Met de kinderen van Our Fathers Home
Een hinkelbaan schilderen voor de kinderen
- Hand to Hand: een gratis dagverblijf voor kleine kinderen. We zijn hier een paar keer geweest om met de kinderen te spelen. - Victory International Family Church: we zijn drie zondagen naar deze internationale kerk geweest. De kerk bevindt zich op de 15de verdieping van een luxe hotel, we hadden een prachtig uitzicht op de stad. We hebben de kerk geholpen met zondagschool en de laatste zondag dat we er waren hebben we ons dramastuk opgevoerd.
Uitzicht op de stad
- Slums: we hebben voedselpakketten gebracht naar een aantal gezinnen in de slums. - Gevangenis: in twee gevangenissen hebben we water, voedsel, en evangelisatiefolders uitgedeeld. In de gevangenissen die we bezocht hebben, zitten mensen in afwachting van hun rechtszaak. Gedurende de wachttijd (een paar dagen tot een maand) krijgen zij geen eten of drinken van het gevangenispersoneel. Thaise gevangenen worden nog af en toe bezocht door familie of vrienden die voedsel aan hen geven, maar er zijn ook gevangen uit omliggende landen (zoals Laos en Cambodja) en zelfs uit Engeland. In de eerste gevangenis mochten we van de bewaking vanuit het halletje dat aan de cellen grenst, het water en voedsel uitdelen, medicijnen geven, met de gevangenen praten en evangelisatiefolders uitdelen en voor de gevangenen bidden. De gevangenis bestond uit vier cellen, twee voor mannen en twee voor vrouwen. In beide mannencellen zaten zo'n 30 gevangenen, in die van de vrouwen ongeveer zes. In een van de vrouwencellen hebben we tijdens een van onze bezoeken ook een klein kind gezien. De tweede gevangenis (Pattaya City Police Station) werd strenger bewaakt. We mochten hier niet bij de cellen zelf komen, maar de gevangenen kwamen in een lange rij langs een deur, waar we door de tralies onze goederen konden geven. Dit alles moest snel gebeuren, waardoor we hier niet echt de kans hebben gekregen met de gevangen te praten. Eenmaal hebben we met kort kunnen spreken met ongeveer zes (waarschijnlijk illegale) prostituees uit Cambodja, die in een cel zaten dichtbij de deur.
Één van de gevangenissen
- Evangelisatie: met een groep Fillipino's uit de kerk hebben we in de Walking Street geëvangeliseerd door middel van muziek en folders. De Walking Street is een brede, lange straat vol met bars. Overal zijn er toeristen, straatverkopers, politie, barmeisjes... We hebben zelfs twee bars voor 'white girls' gezien, bars speciaal voor blanke prostituees.
Walking Street
- Tamar Center: deze organisatie reikt uit naar prostituees. 's Avonds bezoeken medewerksters de bargebieden en nodigen de meisjes uit om naar hun gratis Engelse lessen te komen of naar een feest dat ze eens in de zoveel tijd organiseren. Op deze manier proberen ze in contact te komen met de barmeisjes. Prostituees die op zoek zijn naar een andere baan, kunnen werken in de bakkerij of kapperszaak van het Tamar Center of kaarten en sieraden maken. Wij zijn een aantal keer met medewerkers van Tamar naar de bargebieden geweest. Het is onvoorstelbaar hoeveel bars Pattaya kent. Er zijn verschillende lange straten met alleen maar bars. Het 'nachtleven' gaat de hele dag door. In de buurt van het bargebied zijn de straten vol met massagepraktijken en klinieken voor plastische chirurgie. 's Avonds zijn de barstraten vol met toeristen: westerse mannen, maar ook stelletjes en zelfs moeders met kinderen. De bars bezochten we in tweetallen (één iemand van ons team gekoppeld aan één medewerkster van het Tamar Center). In Pattaya is het veel gemakkelijker om met de barmeisjes te praten dan in Bangkok. De meisjes in Bangkok worden streng in de gaten gehouden waardoor we slechts kort met ze konden spreken, maar hier was dat niet het geval. We bestelden wat drinken en konden zo lang blijven zitten als we wilden. Vaak kwamen meerdere meisjes met ons kletsen of een spelletje spelen. Ik kon niet altijd de gesprekken volgen, aangezien de medewerkers van Tamar Thai spreken en daar ook gebruik van maakten. Toch heb ik door vertaling en doordat een aantal vrouwen een beetje Engels spraken, korte gesprekken kunnen houden. Veel van de vrouwen hebben al een of twee kinderen, die bij hun ouders wonen. De moeders zien hun kinderen maar af en toe. Een avond zijn een teamgenootje en ik naar het huis van een van de medewerksters geweest. Samen met een andere medewerkster van het Tamar Center organiseerde zij een maaltijd waar negen barmeisjes op afkwamen. Na het eten hebben we spelletjes gedaan met de vrouwen. We hebben een erg gezellige avond met hen gehad!
Kapperzaak van het Tamar Center
In een van de vele bars
Het EO-programma Bestemming Onbekend heeft een aflevering waarin twee meisjes samenwerken met het Tamar Center. Het geeft een goed beeld van hoe het nachtleven in Pattaya eruit ziet. Via deze link kan je de aflevering bekijken: http://gemi.st/14320861
In Bangkok heeft onze vertaalster Pang ons van ons hotel opgehaald. Na een busrit van twaalf uur zijn we aangekomen in Chiang Rai, een plaatsje in het noorden van Thailand. We verbleven hier bij pastor Rangsee en zijn vrouw Shuzee. Rangsee en Shuzee leiden het Home of Blessing and New Vision Children's Home. Gedurende de schoolperiodes nemen zij tieners uit omliggende bergdorpjes in hun huis op. In de dorpjes waar deze kinderen vandaan komen, zijn geen scholen in de buurt. Door in het Children's Home te verblijven, kunnen zij wel naar school gaan en leren ze Thai te spreken (in de bergdorpjes spreken ze de taal van hun stam). Daarnaast krijgen zij een christelijke opvoeding van pastor Rangsee en Shuzee. Elke ochtend staan ze om 5 uur op voor een bijbelstudie en om wat klusjes te doen voordat ze naar school vertrekken. De jongens helpen pastor Rangsee met allerlei klusjes op het terrein en de meisjes helpen Shuzee met koken.
Ons team met pastor Rangsee, Shuzee en Pang
Alle gebouwen op het terrein (hun huis, een meisjesverblijf, een jongensverblijf en een aantal bijgebouwtjes), de watervoorziening, enzovoorts, heeft de familie zelf gebouwd. Ze verbouwen allerlei groente en fruit op hun terrein: zoete aardappelen, ananas, litchis... Ook hebben ze heel wat dieren: 7 honden (die ons altijd onder luid geblaf begroetten), drie puppies, een kat, parkietjes en heel wat kippen en kuikentjes.
Met een aantal van de dieren voor een van de gebouwen
Na een paar dagen is een van onze stafleiders, Jonathan, (zoals van te voren was gepland) terug naar Nederland gegaan. Aangezien hij de enige man was in ons team, bleven we met alleen vrouwen achter.
Een aantal dagen na Jonathans vertrek, is Miranda voor tien dagen op pastoral visit bij ons gekomen. Zij heeft meegeholpen met de ministries die we die dagen deden, heeft het team en iedereen persoonlijk bemoedigd en... post meegebracht! In de tijd dat wij bij de familie verbleven, hadden de kinderen vakantie. We hebben daarom maar een paar keer engelse les en bijbelstudies gegeven aan de dochter van de pastoor en Shuzee en aan vier kinderen die alvast waren gekomen. Waar we de familie voornamelijk mee hebben geholpen, is praktisch werk: - De buitenmuren en toiletten van het jongensverblijf schilderen - Platen zagen om het huis vliegen- en muggenvrij te maken - Helpen met koken - Een omgehakte boom verplaatsen Vanwege de hitte (40ºC) deden we dit werk meestal in de ochtend.
Schilderen
Naast het helpen van de familie, hebben we ook nog ministries in de omgeving gedaan samen met Pang:
- Een aantal plaatselijk marktjes bezocht om flyers met het evangelie uit te delen. De mensen namen het dankbaar in ontvangst en begonnen er vaak meteen in te lezen.
Verkoopsters met door ons uitgedeelde flyers
- Naar een aantal dorpjes geweest om kennissen van de pastor te bezoeken. Met deze gezinnen hebben we gepraat, gezongen, gebeden. Een van deze bezoeken was aan een oudere vrouw die een aantal weken geleden een scooter ongeluk had gehad. Ze heeft daarbij een erge verwonding aan haar schedel opgelopen en heeft nog erg veel pijn.
Een van de huizen waar we op bezoek zijn geweest
- Een bruiloft bezocht in Chiang Mai. Wij waren gevraagd om daar een lied te zingen, maar dat is er uiteindelijk niet van gekomen. - Een bezoek gebracht aan Home of the Open Heart (Baan Nam Jai). Wat deze organisatie onder andere doet is zorgen voor kinderen met HIV, die niet bij hun eigen familie kunnen wonen en opvang geven aan alleenstaande moeders met HIV. Aangezien er al twee teams aanwezig waren om een programma te doen met de kinderen, hebben wij een rondleiding gekregen op het terrein en een tijd van gebed gehouden voor deze organisatie.
- YWAM Chiang Rai bezocht. We hebben hier een rondleiding gekregen, meegedaan met de aanbiddingstijd en in de tuin gewerkt. - Een gebedswandeling gehouden door de "White Temple", een groot tempelcomplex in Chiang Rai.
White Temple
- De door Nederlanders opgerichte opvang voor misbruikte meisjes, Baan Phak Phing, bezocht. We hebben een tijd met de leiding gepraat, die veel hebben uitgelegd over de opvang. Om privacyredenen was het niet toegestaan de meisjes zelf te ontmoeten.
- Elke week naar een lokaal kerkje geweest. Elke keer konden wij ook een bijdrage leveren in de dienst: In het eerste kerkje heb ik en nog een ander meisje onze getuigenis gegeven en hebben we met de groep een lied gezongen. Achteraf konden we met de andere kerkgangers in het gebouw blijven eten. In het volgende kerkje konden opnieuw twee van ons hun getuigenis geven, hebben we weer een lied gezongen, en heeft een van ons zelfs de preek gehouden! Ook hier hebben we na de dienst met de kerkgangers samen gegeten. Het laatste kerkje lag in een dorpje ergens hoog in de bergen. Met zijn alle achterin de pick-up zijn we over steile hellingen, door scherpe bochten en over zandwegen met grote gaten en allemaal stenen gereden. Het uitzicht over de bergen was prachtig! Eerst hebben we een paar spelletjes gedaan met kinderen op zondagschool, daarna heeft een van ons haar getuigenis gegeven en mocht ik de preek houden! Kortgeleden hadden een aantal predikanten en metgezellen een auto-ongeluk gehad. Allen hebben het ongeluk overleefd, maar deze gebeurtenis heeft wel diepe indruk gemaakt op de omgeving. Als team hadden we al verschillende keren gebeden voor de betrokkenen. Het ongeluk was ook een van de redenen dat wij als team in twee kerkjes de preek hebben kunnen geven. Na de dienst (van het laatste kerkje) zijn we op bezoek geweest bij een broer van de predikant. Deze broer en zijn vrouw waren ook in de auto toen het ongeluk gebeurde. De man vertelde dat de auto een paar keer over de kop is gegaan. Zijn vrouw was erg gewond. Ze heeft nu een groot litteken op haar gezicht en heeft nog steeds veel pijnklachten. Toen wij hen bezochten was de vrouw alweer uit het ziekenhuis ontslagen, maar had eigenlijk nog een bloedtransfusie nodig. Na kort met hen gesproken en gebeden te hebben, mochten we als dank heerlijke litchis uit hun bomen plukken en zijn we op weg gegaan naar de familie van een andere broer van de predikant. Hier hebben we na een heerlijke espresso (een van de broers heeft een koffieplantage) samen gegeten.
Eten bij een van de broers van de predikant
- De gebeurtenis die de meeste indruk op me heeft gemaakt, is ons bezoek aan een 'english camp'. Studenten van een aantal boedistische scholen kwamen een paar dagen samen om engels te leren op een schoolterrein in het uiterste noorden van Thailand. Wij waren via een kennis van pastor Rangsee uitgenodigd om dit kamp een dagje te bezoeken. 's Ochtends, na een lange reis, hebben we onze dans gedaan voor de 400 aanwezige studenten. Hierna werden de studenten opgesplitst in groepen van twintig en namen ze deel aan allerlei programma's. Als team hebben wij ons verdeeld in tweetallen en zijn met een paar groepen meegelopen. Mijn teamgenootje en ik kwamen terecht bij een les, waar de kinderen engelse liedjes leerden. We vroegen de docente of we met de les konden helpen en zo hebben we de vijf klassen die omstebeurt in ons lokaal kwamen de (christelijke) liedjes 'Days of Elijah' en 'Walk by Faith' geleerd. We leerden de kinderen een deel van de tekst te zingen en de dansjes die erbij hoorden. De kinderen waren af en toe een beetje verlegen, maar wij zelf gingen helemaal uit ons dak☺. In de korte pauzes die er tussen de lessen door waren, hebben we met de lerares gesproken en kwamen we er achter dat zij ook christen was. Deze Filippijnse vrouw was als zendelinge naar Thailand gekomen en is de enige christelijke docent op de school. Dit was haar eerste dag op de school. 's Middags hebben we geluncht met de directrice en andere organisatoren van het engelse kamp. Wij hadden de Filippijnse docente ook uitgenodigd om mee te komen. Het bleek dat de pastoor, via wie we op het kamp terechtgekomen waren, een kennis van haar was. Na de lunch mochten we ons dramastuk opvoeren voor de kinderen. De leiding vroeg ons wanneer we er klaar voor waren. Wij vroegen hen ons tien minuten te geven om voor te bereiden. Wat er toen gebeurde hadden we nooit van te voren kunnen voorzien. Onder trommelgeroffel werden een paar jongens voor de groep van 400 studenten naar voren geroepen. De dansleraren gaven een van de jongens de instructie met zijn handen boven zijn hoofd te gaan, alsof hij met zijn handen vastgebonden aan een paal zat. Terwijl de jongeren in de zaal door de leraren werden opgejut, kreeg een ander jongetje de opdracht om de jongen heen te paaldansen. De leraren lieten eerst even zien hoe het moest en daarna deden de jongens het na. Er hing een hele nare sfeer in de zaal. We konden allemaal de (geestelijke) druk op ons hart voelen. Na het eerste tweetal, moesten twee andere jongetjes hetzelfde doen. Het jongetje dat moest gaan paaldansen, durfde niet en wilde weglopen. Hij stond op het punt te gaan huilen, toen de leraren hem onder gelach van de studenten in de zaal dwongen terug te komen. Hij werd geblinddoekt en van de andere jongen werd het shirt omhooggehouden. Waarschijnlijk moest de geblinddoekte jongen de andere onder zijn shirt betasten, maar tegen die tijd hadden wij de zaal verlaten. We konden het niet meer aan om toe te kijken. Een paar van ons wilden op de leiding toe stappen om ze te verzoeken dit hele gebeuren stop te zetten, maar in plaats daarvan besloten we naast de zaal te gaan bidden. Allemaal waren we erg ontsteld. Na een tijd te hebben gebeden, werden we door de leiding geroepen ons toneelstuk te tonen. Vol adreline stonden we klaar op het podium. Nadat eerst de muziek het om onverklaarbare reden niet deed, konden we eindelijk ons dramastuk opvoeren. Door onze woede kwam het drama extra krachtig naar voren. Aan het begin was ik even bang dat de opgejutte zaal het niet serieus zou nemen, omdat ik allemaal gelach hoorde, maar later werden ze stil. Aan het einde van het stuk was de atmosfeer totaal veranderd. De druk was weggevallen. Een van ons legde de betekenis van het drama uit. Het stuk gaat over een meisje dat zichzelf niet aan andere mensen durft te laten zien. Elke keer wanneer iemand aan haar deur klopt, doet ze een 'masker' op, zodat men niet ziet wie ze werkelijk is. De mensen die haar bezoeken, maken ruzie met haar, laten haar drinken of vertellen haar dat ze niet mooi genoeg is en haar vinger in haar keel moet steken. Telkens wanneer de bezoekers haar verlaten, stort ze in. Ze staat op het punt een einde te maken aan haar leven, maar wordt onderbroken door geklop aan deur. De persoon die binnenkomt, heeft telkens voor haar gebeden. Ze legt het meisje uit dat ze voor God geen masker hoeft te dragen. Uiteindelijk gooit het meisje haar masker weg en besluit een keuze te maken voor God. Degene van ons die het drama uitlegde, vertelde aan de jongeren in de zaal dat ook zij geen masker hoeven te dragen en dat ze bij Jezus volledig zichzelf kunnen zijn. We konden aan de jongeren merken, dat ze geraakt waren door het stuk. Na de uitleg zijn we opnieuw naar buiten gegaan om voor de jongeren te bidden. Ik en een ander teamgenootje zagen een van de dansleraren zitten. Terwijl hij voorheen altijd vrolijk vooraan zat, zat hij nu ergens achterin de zaal. We besloten naar hem toe te gaan om met hem te praten. Vanwege de zonnebril die hij droeg, konden we zijn ogen niet zien, maar aan zijn gezichtsuitdrukking konden we zien dat hij geëmotioneerd was. We vroegen wat hij van het dramastuk dacht, en hij zei dat hij het goed vond. Later kwam er nog iemand van ons team bij en vroegen we hem of hij Jezus kenden. Hij zei dat hij het niet zeker wist. Wij vertelden hem dat hij Jezus misschien niet kende, maar Jezus hem wel. We legden hem uit dat Jezus zijn vriend wil zijn, dat hij altijd met Hem kan praten en dat Hij in zijn hart wil wonen. Na even verder te praten, zeiden we gedag. We merkten echter dat hij ons in de gaten bleef houden. Een van ons is later naar hem teruggegaan en heeft voor hem gebeden. Toen we even later weg moesten, stond de directrice ons uit te zwaaien, de Filippijnse lerares en... de dansleraar. In de auto vertelde Pang ons dat de directrice zodra ze ons had gezien die ochtend, had gezegd dat we 'mooi' waren en 'licht', dat we straalden. Tijdens de lunch had ze dit nog een keer gezegd. Ze vond ons heel aardig en nodigde ons uit nog eens te komen. Ze was geen christen, maar had meteen al gezien dat wij anders waren. Na deze indrukwekkende dag bleven we een nachtje slapen in school in een nabijgelegen dorpje, dat werd geleid door een christelijke directeur. De volgende middag werden we weer teruggebracht naar de Home of Blessing and New Vision.
English camp - vooraan de leraren met de jongens die moesten dansen
- Een gebedstijd van 24 uur gehouden. Omstebeurt heeft iemand van ons team een uur lang gebeden voor Thailand, Chiang Rai en de ministries daar, Pattaya (de volgende plaats waar we heen zouden gaan), ons team in Israël, ons eigen team... We begonnen om zes uur 's avonds en gingen door tot zes uur 's avonds de volgende dag.
In onze vrije tijd hebben we een aantal leuke dingen kunnen doen. We zijn een middagje naar het zwembad geweest, hebben rondgelopen op lokale marktjes, zijn bij een warmwater bron geweest, hebben koninginnendag gevierd met pannenkoeken bakken, hebben een grote slang vastgehouden en... een ritje gemaakt op een olifant!
Op onze laatste dag in Chiang Rai kwamen alle tieners van de Home of Blessing and New Vision aan. Zij hadden voor ons een culturele avond georganiseerd. De meisjes droegen traditionele kleding. De tieners hebben voor ons gezongen, een paar dansen gedaan en als afsluiting mochten wij meedoen met een traditionele dans met bamboestokken.
Op 1 april zijn we aangekomen in Bangkok, hoofdstad van Thailand, met meer dan 8 miljoen inwoners. De eerste drie dagen hebben we een introductie gekregen over de Thaise cultuur. Als onderdeel daarvan hebben we een gebedswandeling gehouden in de stad. Aangezien meer dan 94% van de bevolking boedistisch is, hebben we een aantal boedistsche tempelcomplexen bezocht om te bidden.
Na de introductiedagen zijn we naar ons hotel gegaan in een ander deel van de stad. Gedurende onze tijd in Bangkok hebben we voornamelijk geholpen bij een christelijk schooltje. De organisatie die deze school leidt, helpt vrouwen uit de prostitutie te komen door hen een andere baan aan te bieden, bijvoorbeeld sieraden maken. Wij hebben gewerkt met de kinderen (+/- 6-16 jaar) van deze voormalige barmeisjes: engelse les geven, liedjes zingen, dansjes leren, knutselen, spelletjes spelen... De kinderen hadden het erg naar hun zin en begonnen zelfs hun vriendjes en vriendinnetjes mee te nemen naar onze programma's.
Knutselwerkje uitleggen
Engelse les aan 9- tot 11-jarigen
Ons laatste weekend in Bangkok zijn we met de kinderen meegeweest op kamp in Pattaya, een kuststad ongeveer twee uur rijden van Bangkok vandaan. Hier hebben we eindelijk in de zee gezwommen! Na zoveel dagen in de hitte (+/- 40ºC) te hebben rondgelopen, waren we daar erg aan toe. Al het plastic en de dode vissen die in het water dreven, namen we maar voor lief... Zaterdag werd er een doopdienst gehouden op het strand, waarbij ook een van ons gedoopt werd!
Doopdienst
Vanwege schoolvakanties hadden we heel wat dagen openstaan om andere ministries te doen. Sophia, een medewerkster van dezelfde organisatie heeft ons hierin begeleid. Hieronder een overzicht van waar ze ons naar toegenomen heeft:
- Vluchtelingen: We hebben twee vluchtelingengezinnen bezocht. Ze wonen zo'n 2,5 jaar in Thailand, maar hebben nog geen werk- of verblijfsvergunning. Omdat ze het gevaar lopen opgepakt te worden, brengen ze de hele dag door in hun eenkamerwoning. Beide gezinnen hebben een tienerdochter, die allebei niet naar school kunnen. Beide willen ze graag verpleegster worden. Teruggaan naar hun eigen land is geen optie. Wij hebben bij een van deze gezinnen gegeten en hebben beide gezinnen kunnen bemoedigen en met hen gebeden.
Lunch met vluchtelingen
- Zieken: We hebben een gezin bezocht waarbij man, vrouw en kind (1,5 jaar) allen HIV-positief zijn. De vrouw (22 jaar) was er erg slecht aan toe. Ze lag levenloos in bed, was niet meer aanspreekbaar. In hun klein huisje hebben we aanbiddingliederen voor haar gezongen. Haar hartslag veranderde als we voor haar zongen. Bij ons eerste lied deed ze haar ogen een beetje open. We gingen door met zingen, hebben uit de bijbel gelezen en gebeden. Tegen de tijd dat we weer naar buiten gingen, had de vrouw haar benen bewogen en keek ze met haar ogen rond. Ondanks de enorme armoede van dit gezin, was de man naar de winkel gegaan om voor ons allemaal een blikje pepsi te kopen als teken van dank. Buiten hebben we nog met de man en een aantal buren gezeten en gebeden.
Bij het huis van de familie met HIV
- Vluchtelingen: Opnieuw vluchtelingen bezocht, zij wonen ongeveer een jaar in Thailand. Een Thaise vrouw heeft vanuit liefde deze mensen in haar huis opgenomen. Ze wonen daar met vijf volwassenen en zeven kinderen. De vluchtelingen hebben geen werk, geen inkomsten en zijn bang opgepakt te worden. De vrouw die voor hen zorgt is pasgeleden tot bekering gekomen. Ze is analfabetisch en kan daardoor ook niet de bijbel lezen. Toen we psalm 23 voor haar lazen, moest ze huilen. Van de vluchtelingen kregen we ingrijpende verhalen te horen. In het land waar ze vandaan komen werden ze vervolgd door hun geloof. Van de drie vrouwen die er waren, had nog maar één haar man bij zich. Van de andere twee zit de man nog in de gevangenis. Een van hen was opgepakt omdat hij iemand een christelijke begrafenis had gegeven. Een van de vrouwen liet een foto zien van haar huis, helemaal verwoest door de regering. Op een filmpje op haar mobiel zagen we soldaten hun hele oogst platrijden. Toch zei ze dat God haar nog steeds hoop gaf. Allen waren erg bemoedigd door ons bezoek.
Op weg naar de taxi na ons bezoek bij de vluchtelingen
- Straatevangelisatie: Gedurende songkran, het Thaise nieuwjaar, hebben we op straat geevangeliseerd. Songran is één groot watergevecht! Drie dagen achtereen gooit iedereen elkaar de hele dag door nat en smeert klei in elkaars gezicht. Als blanke toeristen waren we een extra interessant doelwit. Het verkeer is nog chaotischer dan normaal, vanwege alle pick-ups waar mensen met bakken water en waterpistolen zitten om de mensen langs de weg nat te spuiten. Op zich is nat worden niet zo erg in dit klimaat, maar sommigen lieten enorme ijsblokken in hun bak water smelten, waardoor het water ijskoud werd! Wij zijn twee opeenvolgende dagen naar plaatsen geweest waar enorme menigtes samenkomen om songkran te vieren en hebben daar 200 flesjes drinkwater met de tekst 'Jesus loves you' uitgedeeld. De flesjes waren in een mum van tijd op, dus het grootste deel van de tijd hebben we meegedaan met water gooien en klei smeren...
Songkran
- Bargirls: De outreaches naar de bargirls hebben de meeste indruk op me gemaakt. We zijn een aantal keer naar 'Cowboy' geweest, een straat vol met bars. Bij elke bar staan een stuk of tien 'bargirls' (prostituees) buiten om klanten te lokken. In kleine groepjes (anders vielen we als blanke vrouwen te veel op) zijn we een aantal keren door deze straat heen gelopen. Het is moeilijk met de meisjes een gesprek aan te knopen. Omdat ze constant in de gaten worden gehouden door de bareigenaren, kan je maximaal vijf minuten met ze praten. Onze contactpersoon kende al een aantal meisjes die daar werkten, tegen hen hebben we even gedag gezegt. Het grootste deel van onze tijd daar hebben we gebeden en gehoopt een licht te kunnen zijn in de grote duisternis die op deze plek heerst. Een mogelijkheid om langer met een meisje te praten, is een drankje bestellen voor jezelf en het meisje. Zolang je drinken nog niet op is, kan je met het meisje praten. Mijn groepje heeft op deze manier een uur met een vrouw kunnen praten. Het viel ons op hoe open ze over haar leven vertelde. We vroegen haar wat haar dromen waren, maar dat wist ze niet meer. Ze is gescheiden en heeft twee dochters van 11 en 9 jaar waarvoor ze moet zorgen. Ze werkt voor het geld. Een van ons vertelde haar dat God haar heeft gemaakt en goede plannen voor haar heeft. We konden aan haar gezicht zien dat het haar raakte. Ze vroeg ons de volgende avond weer terug te komen, maar toen we bij de bar naar haar vroegen, zeiden ze dat ze niet was komen opdagen. Na deze avond hebben we nog één keer een gesprek gehad met een van de vrouwen. Voor ons gevoel verliep het gesprek niet erg soepel, maar achteraf hoorden we dat ze naar de organisatie (die de vrouwen ander werk aanbiedt) had gebeld. Ze vertelde dat het veel indruk op haar had gemaakt dat wij met haar waren komen praten. Hierop had de organisatie haar uitgenodigd om op gesprek te komen, maar ze is nooit op komen dagen. Naast Cowboy zijn we één keer naar 'Nana' geweest, een groter bargebied met drie etages. Ook hier kende onze contacpersoon een aantal vrouwen en daar hebben we kort gedag tegen gezegd. De strategie van de organisatie is om vriendschap met de vrouwen op te bouwen. Wanneer ze de vrouwen wat beter kennen, vertellen ze hen over God en bieden ze hen de mogelijkheid aan uit de prostitutie te komen. Ik heb ontzettend veel geleerd van de outreaches in de bargebieden. Naast bargirls, werken er ook veel 'ladyboys', jongens die omgebouwd zijn tot vrouw. Vaak weet je niet eens of iemand een man of een vrouw is. Het advies van Sophia heeft me erg geholpen: waar het om gaat is dat je deze mensen liefhebt ("you just got to love them!"), ze als mens ziet en ze ook zo behandelt.
Cowboy
- Kerk: We zijn een aantal keer meegeweest naar New Song, een internationale kerk. We hebben hier ook de mogelijkheid gekregen ons drama op te voeren.
Allen hartelijkbedankt voor jullie interesse, bemoedigingen, gebeden en giften!!!
Inmiddels ben ik alweer drie weken in Nederland, waarvan twee weken thuis. Ik kijk terug op een geweldige tijd waarin ik ontzettend veel heb geleerd en meegemaakt! De komende tijd zal ik verhalen en foto's van de outreach op deze blog zetten.
Morgen vertrek ik alweer naar Thailand!
Ik weet niet of ik daar de mogelijkheid heb mijn blog bij te houden, dus graag verwijs ik jullie door naar het teamblog: thailandteam2012. Een van ons team zal deze blog tijdens de reis bijhouden (in het engels).
In onze prayerletter kunnen jullie zien naar welke plaatsen we gaan en wat voor ministries we waarschijnlijk zullen gaan doen.
Tot 26 april kunnen jullie nog post sturen naar Heidebeek (Mussenkampseweg 32, 8181 PK, Heerde). Een medewerker komt ons bezoeken en zal de post dan meenemen. Kaartjes en brieven zijn heel erg welkom!
Nogmaals bedankt voor alle giften die ik de afgelopen maanden heb ontvangen!
Zonder jullie bijdrage had ik het financieel niet gered!
We hebben een geweldige tijd gehad in Letland afgelopen week!
In het kort wat ik gedaan heb: Dinsdag heb ik geholpen met kleding uitladen en sorteren in het Culture House (theater in Jekabpils). We hadden vrachtwagens vol kleding en andere spullen uit Nederland, België, Noorwegen, Zweden, etc. Op donderdag en vrijdag konden de bewoners van Jekabpils naar het Culture House komen om gratis kleding uit te zoeken. Woensdag t/m vrijdag heb ik in een groepje van vier voedselpakketten uitgedeeld. Van de sociale dienst hadden we een adressenlijst gekregen van mensen die dit het hardst nodig hebben. Met ons groepje (2 Letten en 2 Nederlanders) zijn we deze adressen langsgegaan (en later ook willekeurige adressen) om het voedselpakket te geven, met de mensen te praten, over God te vertellen en met ze te bidden! Veel mensen lieten ons in hun huis binnen en boden ons een kopje thee aan :) Donderdag t/m zaterdag hadden we 's avonds een concert in het Culture House met onze worshipband, toneelstukjes, dans, getuigenissen en een korte boodschap. Het was erg bijzonder op deze manier samen te zijn met de mensen uit Jekabpils.
Voedselpakketten
Op weg naar families om een voedselpakket te geven
Echtpaar waar we een voedselpakket aan hadden gegeven
Vrouw die we een voedselpakket hadden gegeven ...en een van haar katten
Op onderstaand filmpje van een lokaal TV-programma kunnen jullie de voedselpakketten en het Culture House zien. De zaal waar alle voedselpakketten staan, is in de school waar wij de hele week verbleven.
Als laatste nog even de statistieken van deze week:
JEKABPILS 2012 STATISTICS
Sunday Feb. 26 We arrived to Jekabpils and met 315 people from 21 nations Monday Feb. 27 Team day. We spent morning together. Mayor of Jekabpils, school director and social department director was introduced to us and they welcomed us. Afternoon we went to main square of Jekabpils. We worshipped and prayed there and declared the town to Jesus. After that we went on the bridge and made human chain over the river of Daugava. Bridge length was 274.4m. Tuesday Feb.28 Sweat day! We emptied truck of clothing and rearranged culture house for second hand shop. We emptied truck of food and made 1375 food bags. Wednesday Feb. 29 Home visit day. We sent out 70 teams to visit home with food bags. We visited 719 addresses and gave out 467 food bags (many people was not at home) 34 people accepted Christ during our home visits
Thursday March 1 Ministry day. We gave out clothing for 705 people. We had children program for 50 children We had youth program for 100 youth We went to Jekabpils prison and had program for 73 prisoners and 14 guards We visited 395 addresses and gave out 287 food bags 16 people accepted Christ during our home visits We had evening meeting (evangelical event) for 395 people (our team included). Friday March 2 Ministry day. We gave out clothing for 750 people. We had children program for 105 children 16 children accepted Christ during the program We had youth program for 165 youth We went to Jekabpils prison and had program for 199 prisoners. We gave out 414 food bags - some for addresses we had and some for Holy Spirit given addresses :-) 56 people accepted Christ during our home visits We had evening meeting (evangelical event) for 503 people (our team included). 79 people accepted Christ during the evening meeting.
Saturday March 3 We had Love Feast for 473 people. We had program for people with mobile disabilities for 27 people. 9 people from them accepted Christ. We had children meeting for 205 children and 64 adults 44 children and 31 adults accepted Christ during children program We had concert for 181 people, 66 people came front to pray We gave out 43 food bags during house visits 19 people accepted Christ during the house visits
Sunday March 4 We left Jekabpils and went back to home
In our team were 315 people and later 16 Latvia Kings' Kinds joined us (together 326 people)
We were from 21 different nations - Norway, the Netherlands, Belgium, Northern Ireland, Denmark, Sweden, Germany, USA, Lebanon, South Africa, Canada, Chile, Peru, Columbia, Brazil, Egypt, Cuba, Indonesia, Estonia, Latvia, France We emptied 3 trucks of clothing and food We made 1375 food bags We gave out clothing for 1455 people We gave truckload of bedding, hygiene accessories and clothes for Jekabpils prison 360 children and 64 adults took part from children programs 265 youth took part from youth programs 27 people took part from program for people with mobile disabilities 286 prisoners and guards took part from prison program 898 people took part from evening programs (our team included) 473 took part from Love Feast (our team included) 181 people took part from concert
We got 1233 needy families addresses from social office We gave out 1211 food bags during house visits We gave 60 food bags for prison guards We gave 30 food bags for people with mobile disabilities We gave 35 food bags for school, culture house and kitchen staff In the end of outreach we had still 10 food bags left
Mijn outreach locatie is inmiddels bekend: Thailand!
Onze groep bestaat uit 9 studenten, de andere 8 gaan naar Israël op outreach.
Waar we precies heen gaan en wat voor ministries we gaan doen, is nog niet helemaal bekend.
Ik houd jullie op de hoogte!
Wat wel al vaststaat is onze reis naar Letland (Latvia)!
Van zondag 26 februari tot zondag 4 maart zullen we met zo'n 300 mensen uit verschillende landen en van verschillende organisaties in de stad Jekabpils verblijven. Hier zullen we voedsel- en kledingpakketten uitdelen. Daarnaast is er de mogelijkheid te werken met kinderen, bejaarden, gevangenen of gehandicapten. Kijk hier voor meer info.
3D boekverslag van mijn eerste boek (Foreign to Familiar ~ Sarah Lanier)
Local outreach: schilderen!
My lovely roomies!!
links: Rachel - rechts: Kelsey
Luieren met Lisette!
Ik heb het hier nog steeds erg naar mijn zin!
Ik heb al twee keer meegezongen met de worshiptime met de groep op donderdagavond. Een keer daarvan had ik het zelf voorbereid en geleid! Ik vond het heel leuk om te doen!
Afgelopen vrijdag heb ik mijn Chapel Talk (preekje van 5 a 10 minuten) gehouden. Van te voren zag ik er tegenop, maar het is goed gegaan! Veel positieve reacties gehad.
Vorige week vrijdag hebben mijn ouders me naar Heidebeek (HB) gebracht. De eerste week zit er alweer op! Ik woon in Licht In Duuster (LID) met een Amerikaanse (Rachel) en een Canadese (Kelsey) als kamergenootjes. Ik heb precies dezelfde kamer als mijn zus ongeveer 9 jaar geleden en… slaap in hetzelfde bed!
Deze week hebben we met iedereen kennisgemaakt, rondleidingen door LID en Heidebeek gehad en heel wat informatie binnengekregen.
Ik voel me al aardig thuis hier op LID. We hebben een erg leuke groep (14 meisjes en 3 jongens) en een goed stafteam! (zie foto).
Doordeweeks hebben we een aardig vol programma. Om 8.30 moeten we op HB zijn waar we een programma hebben tot 12.00 uur. Na de lunch heb ik op maandag een local outreach en op woensdag en vrijdag workduties van 13.30 tot 16.30. Daarnaast hebben we op maandag, woensdag en donderdag ’s avonds nog een programma van 19.00 tot 20.30. In het weekend zijn we lekker vrij, maar hebben we ook genoeg te doen! We moeten elke week een journal (soort dagboek) schrijven en in totaal drie boeken lezen en daar een verslag over maken.
Voor de geïnteresseerden: mijn adres hier is Mussenkampseweg 32, 8181 PK, Heerde. Post is altijd welkom!
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
