Koh Samet (4-6 juni) + Bangkok (7-8 juni)

Om de outreach te evalueren hebben we een aantal dagen op het eiland Koh Samet doorgebracht. Op een aantal teammeetings na, hadden we vrij en konden we heerlijk in de oceaan zwemmen!

Onze laatste twee dagen in Thailand hebben we in Bangkok doorgebracht. Hier hebben we onze vertaalster Pang en onze contactpersoon Sophia weer ontmoet.

Verse ananassen uit Chiang Rai van pastor Rangsee en Shuzee lagen voor ons klaar in Bangkok

Reüni met Sophia en haar man

Pattaya (16 mei - 4 juni)

Na een lange busrit zuidwaarts zijn we aangekomen in de kustplaats Pattaya. Was Pattaya eind jaren zestig nog een klein vissersdorpje, tegenwoordig staat het bekend als de seksstad van Azië. Jaarlijks bezoeken zo'n 2 miljoen toeristen deze stad vanwege de mooie stranden, luxe hotels en het bruisende nachtleven. Meisjes uit heel Thailand komen hier om in de bars te werken en in de hoop een buitenlandse man te vinden die haar en haar familie financieel kan onderhouden...
In Pattaya hebben we opnieuw aan verschillende ministries deelgenomen: 

- Our Fathers Home: hier wonen kinderen voor wie het wegens omstandigheden niet mogelijk is bij hun eigen familie te verblijven. In Our Fathers Home verblijven zo'n 25 kinderen van 0 tot 12 jaar. We hebben hier kinderprogramma's gegeven en allerlei praktisch werk gedaan. 

Met de kinderen van Our Fathers Home

Een hinkelbaan schilderen voor de kinderen

- Hand to Hand: een gratis dagverblijf voor kleine kinderen. We zijn hier een paar keer geweest om met de kinderen te spelen.
- Victory International Family Church: we zijn drie zondagen naar deze internationale kerk geweest. De kerk bevindt zich op de 15de verdieping van een luxe hotel, we hadden een prachtig uitzicht op de stad. We hebben de kerk geholpen met zondagschool en de laatste zondag dat we er waren hebben we ons dramastuk opgevoerd.

Uitzicht op de stad

- Slums: we hebben voedselpakketten gebracht naar een aantal gezinnen in de slums.
- Gevangenis: in twee gevangenissen hebben we water, voedsel, en evangelisatiefolders uitgedeeld. In de gevangenissen die we bezocht hebben, zitten mensen in afwachting van hun rechtszaak. Gedurende de wachttijd (een paar dagen tot een maand) krijgen zij geen eten of drinken van het gevangenispersoneel. Thaise gevangenen worden nog af en toe bezocht door familie of vrienden die voedsel aan hen geven, maar er zijn ook gevangen uit omliggende landen (zoals Laos en Cambodja) en zelfs uit Engeland.
In de eerste gevangenis mochten we van de bewaking vanuit het halletje dat aan de cellen grenst, het water en voedsel uitdelen, medicijnen geven, met de gevangenen praten en evangelisatiefolders uitdelen en voor de gevangenen bidden. De gevangenis bestond uit vier cellen, twee voor mannen en twee voor vrouwen. In beide mannencellen zaten zo'n 30 gevangenen, in die van de vrouwen ongeveer zes. In een van de vrouwencellen hebben we tijdens een van onze bezoeken ook een klein kind gezien.
De tweede gevangenis (Pattaya City Police Station) werd strenger bewaakt. We mochten hier niet bij de cellen zelf komen, maar de gevangenen kwamen in een lange rij langs een deur, waar we door de tralies onze goederen konden geven. Dit alles moest snel gebeuren, waardoor we hier niet echt de kans hebben gekregen met de gevangen te praten. Eenmaal hebben we met kort kunnen spreken met ongeveer zes (waarschijnlijk illegale) prostituees uit Cambodja, die in een cel zaten dichtbij de deur.   

Één van de gevangenissen

- Evangelisatie: met een groep Fillipino's uit de kerk hebben we in de Walking Street geëvangeliseerd door middel van muziek en folders. De Walking Street is een brede, lange straat vol met bars. Overal zijn er toeristen, straatverkopers, politie, barmeisjes... We hebben zelfs twee bars voor 'white girls' gezien, bars speciaal voor blanke prostituees. 

Walking Street

- Tamar Center: deze organisatie reikt uit naar prostituees. 's Avonds bezoeken medewerksters de bargebieden en nodigen de meisjes uit om naar hun gratis Engelse lessen te komen of naar een feest dat ze eens in de zoveel tijd organiseren. Op deze manier proberen ze in contact te komen met de barmeisjes. Prostituees die op zoek zijn naar een andere baan, kunnen werken in de bakkerij of kapperszaak van het Tamar Center of kaarten en sieraden maken.
Wij zijn een aantal keer met medewerkers van Tamar naar de bargebieden geweest. Het is onvoorstelbaar hoeveel bars Pattaya kent. Er zijn verschillende lange straten met alleen maar bars. Het 'nachtleven' gaat de hele dag door. In de buurt van het bargebied zijn de straten vol met massagepraktijken en klinieken voor plastische chirurgie. 's Avonds zijn de barstraten vol met toeristen: westerse mannen, maar ook stelletjes en zelfs moeders met kinderen.
De bars bezochten we in tweetallen (één iemand van ons team gekoppeld aan één medewerkster van het Tamar Center). In Pattaya is het veel gemakkelijker om met de barmeisjes te praten dan in Bangkok. De meisjes in Bangkok worden streng in de gaten gehouden waardoor we slechts kort met ze konden spreken, maar hier was dat niet het geval. We bestelden wat drinken en konden zo lang blijven zitten als we wilden. Vaak kwamen meerdere meisjes met ons kletsen of een spelletje spelen. Ik kon niet altijd de gesprekken volgen, aangezien de medewerkers van Tamar Thai spreken en daar ook gebruik van maakten. Toch heb ik door vertaling en doordat een aantal vrouwen een beetje Engels spraken, korte gesprekken kunnen houden. Veel van de vrouwen hebben al een of twee kinderen, die bij hun ouders wonen. De moeders zien hun kinderen maar af en toe. 
Een avond zijn een teamgenootje en ik naar het huis van een van de medewerksters geweest. Samen met een andere medewerkster van het Tamar Center organiseerde zij een maaltijd waar negen barmeisjes op afkwamen. Na het eten hebben we spelletjes gedaan met de vrouwen. We hebben een erg gezellige avond met hen gehad!       

Kapperzaak van het Tamar Center

In een van de vele bars

Het EO-programma Bestemming Onbekend heeft een aflevering waarin twee meisjes samenwerken met het Tamar Center. Het geeft een goed beeld van hoe het nachtleven in Pattaya eruit ziet. Via deze link kan je de aflevering bekijken: http://gemi.st/14320861

Chiang Rai (23 april - 15 mei)

In Bangkok heeft onze vertaalster Pang ons van ons hotel opgehaald. Na een busrit van twaalf uur zijn we aangekomen in Chiang Rai, een plaatsje in het noorden van Thailand. We verbleven hier bij pastor Rangsee en zijn vrouw Shuzee. Rangsee en Shuzee leiden het Home of Blessing and New Vision Children's Home. Gedurende de schoolperiodes nemen zij tieners uit omliggende bergdorpjes in hun huis op. In de dorpjes waar deze kinderen vandaan komen, zijn geen scholen in de buurt. Door in het Children's Home te verblijven, kunnen zij wel naar school gaan en leren ze Thai te spreken (in de bergdorpjes spreken ze de taal van hun stam). Daarnaast krijgen zij een christelijke opvoeding van pastor Rangsee en Shuzee. Elke ochtend staan ze om 5 uur op voor een bijbelstudie en om wat klusjes te doen voordat ze naar school vertrekken. De jongens helpen pastor Rangsee met allerlei klusjes op het terrein en de meisjes helpen Shuzee met koken.

Ons team met pastor Rangsee, Shuzee en Pang

Alle gebouwen op het terrein (hun huis, een meisjesverblijf, een jongensverblijf en een aantal bijgebouwtjes), de watervoorziening, enzovoorts, heeft de familie zelf gebouwd. Ze verbouwen allerlei groente en fruit op hun terrein: zoete aardappelen, ananas, litchis... Ook hebben ze heel wat dieren: 7 honden (die ons altijd onder luid geblaf begroetten), drie puppies, een kat, parkietjes en heel wat kippen en kuikentjes.

Met een aantal van de dieren voor een van de gebouwen

Na een paar dagen is een van onze stafleiders, Jonathan, (zoals van te voren was gepland) terug naar Nederland gegaan. Aangezien hij de enige man was in ons team, bleven we met alleen vrouwen achter.

Een aantal dagen na Jonathans vertrek, is Miranda voor tien dagen op pastoral visit bij ons gekomen. Zij heeft meegeholpen met de ministries die we die dagen deden, heeft het team en iedereen persoonlijk bemoedigd en... post meegebracht!  
In de tijd dat wij bij de familie verbleven, hadden de kinderen vakantie. We hebben daarom maar een paar keer engelse les en bijbelstudies gegeven aan de dochter van de pastoor en Shuzee en aan vier kinderen die alvast waren gekomen.
Waar we de familie voornamelijk mee hebben geholpen, is praktisch werk:
- De buitenmuren en toiletten van het jongensverblijf schilderen
- Platen zagen om het huis vliegen- en muggenvrij te maken
- Helpen met koken
- Een omgehakte boom verplaatsen
Vanwege de hitte (40ºC) deden we dit werk meestal in de ochtend.

Schilderen

Naast het helpen van de familie, hebben we ook nog ministries in de omgeving gedaan samen met Pang:

- Een aantal plaatselijk marktjes bezocht om flyers met het evangelie uit te delen. De mensen namen het dankbaar in ontvangst en begonnen er vaak meteen in te lezen.

Verkoopsters met door ons uitgedeelde flyers

- Naar een aantal dorpjes geweest om kennissen van de pastor te bezoeken. Met deze gezinnen hebben we gepraat, gezongen, gebeden. Een van deze bezoeken was aan een oudere vrouw die een aantal weken geleden een scooter ongeluk had gehad. Ze heeft daarbij een erge verwonding aan haar schedel opgelopen en heeft nog erg veel pijn.

Een van de huizen waar we op bezoek zijn geweest

- Een bruiloft bezocht in Chiang Mai. Wij waren gevraagd om daar een lied te zingen, maar dat is er uiteindelijk niet van gekomen.
- Een bezoek gebracht aan Home of the Open Heart (Baan Nam Jai). Wat deze organisatie onder andere doet is zorgen voor kinderen met HIV, die niet bij hun eigen familie kunnen wonen en opvang geven aan alleenstaande moeders met HIV. Aangezien er al twee teams aanwezig waren om een programma te doen met de kinderen, hebben wij een rondleiding gekregen op het terrein en een tijd van gebed gehouden voor deze organisatie. 

- YWAM Chiang Rai bezocht. We hebben hier een rondleiding gekregen, meegedaan met de aanbiddingstijd en in de tuin gewerkt.
- Een gebedswandeling gehouden door de "White Temple", een groot tempelcomplex in Chiang Rai.

White Temple

- De door Nederlanders opgerichte opvang voor misbruikte meisjes, Baan Phak Phing, bezocht. We hebben een tijd met de leiding gepraat, die veel hebben uitgelegd over de opvang. Om privacyredenen was het niet toegestaan de meisjes zelf te ontmoeten.

 - Elke week naar een lokaal kerkje geweest. Elke keer konden wij ook een bijdrage leveren in de dienst: In het eerste kerkje heb ik en nog een ander meisje onze getuigenis gegeven en hebben we met de groep een lied gezongen. Achteraf konden we met de andere kerkgangers in het gebouw blijven eten. In het volgende kerkje konden opnieuw twee van ons hun getuigenis geven, hebben we weer een lied gezongen, en heeft een van ons zelfs de preek gehouden! Ook hier hebben we na de dienst met de kerkgangers samen gegeten. 
Het laatste kerkje lag in een dorpje ergens hoog in de bergen. Met zijn alle achterin de pick-up zijn we over steile hellingen, door scherpe bochten en over zandwegen met grote gaten en allemaal stenen gereden. Het uitzicht over de bergen was prachtig! Eerst hebben we een paar spelletjes gedaan met kinderen op zondagschool, daarna heeft een van ons haar getuigenis gegeven en mocht ik de preek houden! 
Kortgeleden hadden een aantal predikanten en metgezellen een auto-ongeluk gehad. Allen hebben het ongeluk overleefd, maar deze gebeurtenis heeft wel diepe indruk gemaakt op de omgeving. Als team hadden we al verschillende keren gebeden voor de betrokkenen. Het ongeluk was ook een van de redenen dat wij als team in twee kerkjes de preek hebben kunnen geven.
Na de dienst (van het laatste kerkje) zijn we op bezoek geweest bij een broer van de predikant. Deze broer en zijn vrouw waren ook in de auto toen het ongeluk gebeurde. De man vertelde dat de auto een paar keer over de kop is gegaan. Zijn vrouw was erg gewond. Ze heeft nu een groot litteken op haar gezicht en heeft nog steeds veel pijnklachten. Toen wij hen bezochten was de vrouw alweer uit het ziekenhuis ontslagen, maar had eigenlijk nog een bloedtransfusie nodig. Na kort met hen gesproken en gebeden te hebben, mochten we als dank heerlijke litchis uit hun bomen plukken en zijn we op weg gegaan naar de familie van een andere broer van de predikant. Hier hebben we na een heerlijke espresso (een van de broers heeft een koffieplantage) samen gegeten. 

Eten bij een van de broers van de predikant

 - De gebeurtenis die de meeste indruk op me heeft gemaakt, is ons bezoek aan een 'english camp'. Studenten van een aantal boedistische scholen kwamen een paar dagen samen om engels te leren op een schoolterrein in het uiterste noorden van Thailand. Wij waren via een kennis van pastor Rangsee uitgenodigd om dit kamp een dagje te bezoeken. 's Ochtends, na een lange reis, hebben we onze dans gedaan voor de 400 aanwezige studenten. Hierna werden de studenten opgesplitst in groepen van twintig en namen ze deel aan allerlei programma's. Als team hebben wij ons verdeeld in tweetallen en zijn met een paar groepen meegelopen. Mijn teamgenootje en ik kwamen terecht bij een les, waar de kinderen engelse liedjes leerden. We vroegen de docente of we met de les konden helpen en zo hebben we de vijf klassen die omstebeurt in ons lokaal kwamen de (christelijke) liedjes 'Days of Elijah' en 'Walk by Faith' geleerd. We leerden de kinderen een deel van de tekst te zingen en de dansjes die erbij hoorden. De kinderen waren af en toe een beetje verlegen, maar wij zelf gingen helemaal uit ons dak☺. In de korte pauzes die er tussen de lessen door waren, hebben we met de lerares gesproken en kwamen we er achter dat zij ook christen was. Deze Filippijnse vrouw was als zendelinge naar Thailand gekomen en is de enige christelijke docent op de school. Dit was haar eerste dag op de school. 
's Middags hebben we geluncht met de directrice en andere organisatoren van het engelse kamp. Wij hadden de Filippijnse docente ook uitgenodigd om mee te komen. Het bleek dat  de pastoor, via wie we op het kamp terechtgekomen waren, een kennis van haar was.
Na de lunch mochten we ons dramastuk opvoeren voor de kinderen. De leiding vroeg ons wanneer we er klaar voor waren. Wij vroegen hen ons tien minuten te geven om voor te bereiden. Wat er toen gebeurde hadden we nooit van te voren kunnen voorzien. Onder trommelgeroffel werden een paar jongens voor de groep van 400 studenten naar voren geroepen. De dansleraren gaven een van de jongens de instructie met zijn handen boven zijn hoofd te gaan, alsof hij met zijn handen vastgebonden aan een paal zat. Terwijl de jongeren in de zaal door de leraren werden opgejut, kreeg een ander jongetje de opdracht om de jongen heen te paaldansen. De leraren lieten eerst even zien hoe het moest en daarna deden de jongens het na. Er hing een hele nare sfeer in de zaal. We konden allemaal de (geestelijke) druk op ons hart voelen. Na het eerste tweetal, moesten twee andere jongetjes hetzelfde doen. Het jongetje dat moest gaan paaldansen, durfde niet en wilde weglopen. Hij stond op het punt te gaan huilen, toen de leraren hem onder gelach van de studenten in de zaal dwongen terug te komen. Hij werd geblinddoekt en van de andere jongen werd het shirt omhooggehouden. Waarschijnlijk moest de geblinddoekte jongen de andere onder zijn shirt betasten, maar tegen die tijd hadden wij de zaal verlaten. We konden het niet meer aan om toe te kijken. Een paar van ons wilden op de leiding toe stappen om ze te verzoeken dit hele gebeuren stop te zetten, maar in plaats daarvan besloten we naast de zaal te gaan bidden. Allemaal waren we erg ontsteld. Na een tijd te hebben gebeden, werden we door de leiding geroepen ons toneelstuk te tonen. Vol adreline stonden we klaar op het podium. Nadat eerst de muziek het om onverklaarbare reden niet deed, konden we eindelijk ons dramastuk opvoeren. Door onze woede kwam het drama extra krachtig naar voren. Aan het begin was ik even bang dat de opgejutte zaal het niet serieus zou nemen, omdat ik allemaal gelach hoorde, maar later werden ze stil. Aan het einde van het stuk was de atmosfeer totaal veranderd. De druk was weggevallen. Een van ons legde de betekenis van het drama uit.
Het stuk gaat over een meisje dat zichzelf niet aan andere mensen durft te laten zien. Elke keer wanneer iemand aan haar deur klopt, doet ze een 'masker' op, zodat men niet ziet wie ze werkelijk is. De mensen die haar bezoeken, maken ruzie met haar, laten haar drinken of vertellen haar dat ze niet mooi genoeg is en haar vinger in haar keel moet steken. Telkens wanneer de bezoekers haar verlaten, stort ze in. Ze staat op het punt een einde te maken aan haar leven, maar wordt onderbroken door geklop aan deur. De persoon die binnenkomt, heeft telkens voor haar gebeden. Ze legt het meisje uit dat ze voor God geen masker hoeft te dragen. Uiteindelijk gooit het meisje haar masker weg en besluit een keuze te maken voor God. Degene van ons die het drama uitlegde, vertelde aan de jongeren in de zaal dat ook zij geen masker hoeven te dragen en dat ze bij Jezus volledig zichzelf kunnen zijn. We konden aan de jongeren merken, dat ze geraakt waren door het stuk.
Na de uitleg zijn we opnieuw naar buiten gegaan om voor de jongeren te bidden. Ik en een ander teamgenootje zagen een van de dansleraren zitten. Terwijl hij voorheen altijd vrolijk vooraan zat, zat hij nu ergens achterin de zaal. We besloten naar hem toe te gaan om met hem te praten. Vanwege de zonnebril die hij droeg, konden we zijn ogen niet zien, maar aan zijn gezichtsuitdrukking konden we zien dat hij geëmotioneerd was. We vroegen wat hij van het dramastuk dacht, en hij zei dat hij het goed vond. Later kwam er nog iemand van ons team bij en vroegen we hem of hij Jezus kenden. Hij zei dat hij het niet zeker wist. Wij vertelden hem dat hij Jezus misschien niet kende, maar Jezus hem wel. We legden hem uit dat Jezus zijn vriend wil zijn, dat hij altijd met Hem kan praten en dat Hij in zijn hart wil wonen. Na even verder te praten, zeiden we gedag. We merkten echter dat hij ons in de gaten bleef houden. Een van ons is later naar hem teruggegaan en heeft voor hem gebeden. Toen we even later weg moesten, stond de directrice ons uit te zwaaien, de Filippijnse lerares en... de dansleraar.
In de auto vertelde Pang ons dat de directrice zodra ze ons had gezien die ochtend, had gezegd dat we 'mooi' waren en 'licht', dat we straalden. Tijdens de lunch had ze dit nog een keer gezegd. Ze vond ons heel aardig en nodigde ons uit nog eens te komen. Ze was geen christen, maar had meteen al gezien dat wij anders waren.
Na deze indrukwekkende dag bleven we een nachtje slapen in school in een nabijgelegen dorpje, dat werd geleid door een christelijke directeur. De volgende middag werden we weer teruggebracht naar de Home of Blessing and New Vision.

English camp - vooraan de leraren met de jongens die moesten dansen

- Een gebedstijd van 24 uur gehouden. Omstebeurt heeft iemand van ons team een uur lang gebeden voor Thailand, Chiang Rai en de ministries daar, Pattaya (de volgende plaats waar we heen zouden gaan), ons team in Israël, ons eigen team... We begonnen om zes uur 's avonds en gingen door tot zes uur 's avonds de volgende dag.

In onze vrije tijd hebben we een aantal leuke dingen kunnen doen. We zijn een middagje naar het zwembad geweest, hebben rondgelopen op lokale marktjes, zijn bij een warmwater bron geweest, hebben koninginnendag gevierd met pannenkoeken bakken, hebben een grote slang vastgehouden en... een ritje gemaakt op een olifant!

Op onze laatste dag in Chiang Rai kwamen alle tieners van de Home of Blessing and New Vision aan. Zij hadden voor ons een culturele avond georganiseerd. De meisjes droegen traditionele kleding. De tieners hebben voor ons gezongen, een paar dansen gedaan en als afsluiting mochten wij meedoen met een traditionele dans met bamboestokken.